Epilog

music

*2 lata później*
* oczami Zayn'a*


Minęły już dwa lata. Równe dwa lata już ich nie ma. Zabrali swoje rzeczy i wyjechali.Nie zadzwonili,nie napisali.Często zastanawiam się jak sobie radzą,co robią,czy ułożyli sobie życie na nowo, czy Paris pokochała kogoś tak mocno jak ja ją kochałem i nadal kocham.Nie mogę widzieć jak mój syn dorasta,jak stawia pierwsze kroki,jak zaczyna mówić.Moje serce zostało rozdarte.
 Poszedłem na dół po wodę.Wyjęłam z lodówki butelkę i jak chciałem znowu powrócić na górę usłyszałem dzwonek do drzwi. Nikogo o tej godzinie się nie spodziewaliśmy. Pociągnąłem za klamkę drewnianych dużych drzwi,a za nimi ukazały mi się dwie kobiety w średnim wieku.
- Czy mogę w czymś pomóc? - zapytałem.
- Czy pan to Zayn Malik? - odpowiedziała pytaniem na pytanie.
-Tak to ja. - przyznałem kobiecie radzę.
- Czy możemy wejść, musimy porozmawiać.
- Proszę wejść. - powiedziałem niepewnie i wpuściłem kobiety do naszego domu.
- Mam na imię Lauren Smith i jestem opiekunem w domu dziecka, a to Sarah Walker pani prokurator. Nie mamy dobrych wiadomości do przekazania.  - zaczęłam kobieta o ciemnych włosach związanych w kucyka.
- Co się stało? -zapytałem.
- Pańskie dziecko trawiło do domu dziecka z powodu śmierci jego matki.
- Jak to śmierci jego matki ?  zapytałem wściekły.
- Panna Paris Higgas zginęła w nocy w wypadku samochodowym, próbowaliśmy się do pana oraz do ojca Paris dodzwonić lecz nie odbieraliście.
Nie mogłem wierzyć tym kobietą.Paris ona nie żyję. Straciłem kobieta mojego życia. Ona zmarła. To jest nie możliwe. Ona miała do mnie wrócić ,ona miała razem ze mną wychowywać Mike,a potem jeszcze miała wychowywać nasze następne dzieci.Ona nie mogła zginąć.Przecież ja ją kocham. Mieliśmy całą naszą historię opowiadać dzieciom,a potem wnukom,mieliśmy się z tego śmiać.Tylko ona i Mike się dla mnie liczą.
- Co z Mike? -zapytałem szybko.
- Dziecko jest w samochodzie,jeśli pan jego nie weźmie będzie musiało pojechać do domu dziecka.I tam czekać,aż ktoś go przygarnie.
Czy mogę przyjąć to dziecko?Czy ja dam radę się nim zająć,przecież ja gram w zespole,za dwa miesiące jedziemy w trasę,co ja wtedy zrobię z dzieckiem, przecież nie zostawię go samego. To jest niemożliwe.Ja nie dam rady,nie wychowam go. Dziecko najlepiej wychowa się w pełnej rodzinie, na pewno ktoś go przyjmie. Zaadoptują go i będzie miał ojca i matkę, a może nawet rodzeństwo.
- Ja nie mogę go wziąć. Niech dziecko zostanie w domu dziecka. - powiedziałem, a łzy spłynęły po moich policzkach.
Kobiety wyszły.ja wyjrzałem przez duże kuchenne okno,a w samochodzie przez otwartą szybę było widać małego chłopca,który płakał.
- Żegnaj Mike,poradzisz sobie.Pamiętaj,aby być silny. - szepnąłem.

________________________________________________

PROSZĘ KAŻDEGO KTO CZYTAŁ TEGO BLOGA O KOMENTARZ PODSUMOWUJĄCY CAŁĄ HISTORIĘ!